może.<br>Wielkość i dramat człowieka! Obraz swojego Stwórcy z pragnieniami dążącymi do nieskończoności, a równocześnie stworzenie, któremu brak wszechmocy, by wszystkie swoje pragnienia zmaterializować. Istota zanurzona we Wszechświecie: z Wszechświata wyszła, Wszechświatem oddycha, jej ciało nieuchronnie do Wszechświata powróci, a Wszechświat - choć jest dla niej wszystkim - jest dla niej za ciasny.<br>Wszechświat nabył sens w samym akcie swojego stworzenia. Sens ten musi obejmować również człowieka wędrującego przez Wszechświat i ten Wszechświat swoją istotą niejako rozsadzającego. Sens Wszechświata bez sensu człowieka byłby sensem bezsensownym czyli wewnętrzną sprzecznością. A zatem ludzki niepokój nie może powrócić na zawsze do elementarnych składników materii. Chociaż, być