znikł jak duch w mroku. Biegł, ile mu sił stawało, choć czuł piekący ból w kolanie i w łokciach, w rekordowym czasie znalazł się nad jeziorem. Przy przystani zatrzymał się, spojrzał za siebie, ale mrok, gęsty jak czarna ściana, zakrywał wszystko. Słychać było tylko plusk wody o burty kajaków i cichy, sypki szept sitowia.<br>"Ciekawe - pomyślał Paragon. - Ten brodacz musi mieć jakiś kontakt z duchami!" &lt;page nr=31&gt;<br><br>ROZDZIAŁ DRUGI<br><br>1<br>Pani Lichoniowa postawiła na stole fajansowy dzbanek z gorącą kawą. Podejrzliwym spojrzeniem ogarnęła chłopców.<br> - Ale moi chłopcy dzisiaj późno wstali! Taki ładny dzień, a wy czas tracicie!<br>Chłopcy jednocześnie popatrzyli na Paragona, jakby