najniższemu stopniowi; odłożył na bok sakwę. Sięgnął do pasa po ostatni liść Ziela Spokoju, włożył go sobie do ust, zaczął żuć. Czekał. To umiał, w tym był dobry.<br>A jednak został zaskoczony. Pół oddechu: szum z wysokości, szum narastający, spadający prosto na niego - uskoczył. Coś łupnęło miękko o skałę. Jakaś ciecz opryskała Podążającego za Cieniem; zlizał ją z policzka. Nie rozpoznał tego smaku, a powinien. <br>- Indianinie! - poniósł się obcy głos spod ciemnego sklepienia. - Indianinie! Śnie! Ja wiem, że tam jesteś! <br>Cayuga podszedł na oślep do roztrzaskanego na kamiennej posadzce przedmiotu. Tym przedmiotem było jej ciało. Wiedział o tym, zanim dotknął ciepłej