spojrzeć na otaczającą rzeczywistość. Do widzenia.<br>Wstał jak urodzony dyrektor i podał mi łaskawą dłoń. Był moim dobroczyńcą: mógłby mnie wylać na zbity pysk jako ideowego mętniaka oraz idiotę. Nie zrobił tego. Po prostu kazał mi wyrzucić do śmieci wynik mej ciężkiej, dwuletniej pracy. Ta rzeczywiście okazała się bezowocna.<br>Łzy ciekły mi po twarzy przez całą drogę powrotną. W domu położyłem się na tapczan i postanowiłem w ogóle zeń nie wstawać. Melania zmierzyła mi gorączkę.<br>- W porządku - oświadczyła. - Choroba się dopiero rozwija. To może być i tyfus. Rano polecę do przychodni po lekarza.<br>- Nie trzeba - wyszeptałem. - Daj mi leżeć spokojnie. Może