już niedaleko - uradowało ją światło, bijące z wyjścia na szczyt wieży.<br>Przed nimi widniała jałowa równina z zetlałymi pasmami ciernistych chaszczy, kępami żółknących drzew. Pod niebem zmąconym, jak smugi dalekiego deszczu, niosły się welony lotnych pyłów i raz po raz przetaczał się pomruk grzmotu. W zagajnikach, niby skorupy ogromnych żółwi, ciemniały kopuły dawnych grobowców, odarte świętokradczą ręką z majolikowych łusek.<br>Bliżej, w sadzie bananowym bielało kilka lepianek, a w stawie, jak obudzone głazy, ugrzęzły czarne cielska bawołów.<br>Gdy Margit wychyliła się poza ceglaną cembrowinę, przytrzymał ją wpół. Po stromej gładkiej ścianie wzrok spadał w dół przeskakując dwie galeryjki z białymi postaciami