serca. Kilkakrotnie widziałam, jak ból zniekształca mu twarz, jak bledną jego wargi i zamykają się powieki.<br>- To nic - mówił - to minie za chwilę, nie odchodź ode mnie, chcę cię czuć przy sobie, chcę wiedzieć, że jesteś...<br>- Umrzyjmy razem - prosiłam - nie boję się, nie boję się wcale.<br>I wtedy jego oczy ciemniały, pochylał głowę i mówił: - Moje życie nie należy do mnie, wiesz, że mi nie wolno uciec w ten sposób.<br>To była najboleśniejsza z prawd. Tamtego dnia, kiedy usiadł na poręczy ławki parkowej, powiedział szybko, jak gdyby mimochodem, że ma rodzinę - żonę i dziecko - podsunął mi pod oczy na krótko, na