że i Wiktoryna da się unieść ciekawości, o tym nie śmiałem nawet marzyć! Ach, mamo, pozwól mi się pośmiać choć przez pięć minut, bo pęknę! <br>- Śmiej się - powiedziała matka takim głosem, że Hubert stracił ochotę do śmiechu. <br>Wracali powoli po schodach, na których kładły się światła jasnych okien. Już było ciemno. Pani Romeyowa powiedziała, że nie chce jej się wierzyć, by Gabi brała udział w tej sprawie. <br>- Nie brała - zaprotestował Hubert. <br>- Brałam - potwierdziła Gabi. <br>XVI <br>Pani Romeyowa niewiele miała Hubertowi i Gabi do powiedzenia. To tylko, że nigdy nie spodziewała się po nich czegoś podobnego. Niech sobie Hubert załatwia swoje porachunki