olśniewająco piękna. Czy była to jednak ta sama kobieta, którą widziałem po raz ostatni w dniu jej ślubu z Marianem? Dostrzegłem, że jej złociste włosy są z lekka osrebrzone. Promieniowanie oczu jak gdyby przygasło, ale spojrzenie nabrało większej głębi. Wyraz twarzy nie posiadał już dawnej zmienności. Leżał na niej nieruchomy cień smutku i tylko kąciki ust zdradzały melancholijny uśmiech.<br>- Wróciłeś? - powiedziała niemal szeptem.<br>- Wróciłem. Kazałaś czekać - czekałem.<br>- Wierzyłam, że żyjesz... Musiałeś okropnie wycierpieć...<br>- Wszystko minęło. Myśl o tobie dodawała mi sił do przetrwania.<br>Pozwoliła mi się objąć i z westchnieniem przytuliła głowę do mojej piersi. Poczułem, jak serce we mnie ucicha