bardzo elastycznym uogólnieniem "być człowiekiem". Ach, człowiek, człowiek! Domyślam się, że przy Twojej nieufności wobec "dobrych" słów i uczuć choć sam zawiesiłeś nad tym pojęciem "człowiek" patetyczny wykrzyknik, nie jesteś daleki od tropienia w tym akcencie frazesu. Rzeczywiście, może to być frazesem. Jest to jedno z tych stwierdzeń, któremu jak cień, jak echo, towarzyszy zapytanie: ale jakim człowiekiem! Zdaje się, że jeśli nie na zawsze, to przynajmniej na czas dłuższy, rozstaliśmy się z zasadą równości ludzi, podobnie jak z ideą ciągłości postępu, czy doktryn przyrodzonej dobroci ludzkiej istoty. Naszemu widzeniu świata i naszemu doświadczeniu bardziej odpowiada zasada indywidualizacji istnień ludzkich, przyjęcie