w ciasną półbeczkę i gwałtownie zmieniając kierunek lotu. Wychodząc z krótkiego zwoju spirali schodzącej schował niepotrzebne już w tym manewrze hamulce i dał szprycę obu silnikom. Chmury były całkiem blisko. Wyglądały jak ogromne kłębowisko wilgotnych, szarych, poskręcanych z sobą żmij... Bach! z dużym kątem schodzenia wpadł w prawie czarną od cieni wilgoć... Oczami tkwił teraz w przyrządach pokładowych. Sześć i pół tysiąca stóp... pięć tysięcy... cztery... Wciąż otaczały go chmury, ciemne, lepkie chmury. Raz delikatnie zmienił kierunek lotu, potem drugi i zszedł jeszcze niżej. 900 stóp. Na krótki moment ujrzał ponure, zawalone gęstym deszczem, rozkołysane, granatowe fale bez cienia horyzontu. Szybko