po co, proszę pani! - odkrzyknął Paragon. - Tam już nie ma przestępców! 2<br>Mijali plebanię. Jola zadarła głowę. Spojrzała w okna na piętrze. Były ciemne.<br>Westchnęła cicho.<br> - Tak... To była naprawdę ciężka robota z tymi złodziejami &lt;page nr=248&gt;<br>Pomyśleć, że jeszcze rano mieszkali tam na górze -pokazała ręką ponure, milczące okna.<br>Weszli w cienistą aleję. Wysokie wiązy splotły w górze swe konary, tworząc ciemny, w żywej zieleni wyżłobiony tunel. W dali połyskiwały światła przystani, słychać było cichą, sentymentalną piosenkę, płynącą z głośnika. Pod trampkami skrzypiał cienko żwir. Szli w milczeniu. Naraz Paragon trącił łokciem Mandżara.<br> - Patrzcie, kto idzie.<br>W głębi alei ukazała się tyczkowata