Strzeleckiego, ponieważ wierzył w jego<br>nieomylny dotychczas instynkt podróżniczy. Brak paszy oraz wody zmusił<br>ich do zabicia koni i porzucenia tym samym cennych zbiorów<br>kompletowanych przez polskiego podróżnika podczas długiej wędrówki.<br> Bez dalszej zwłoki szli na południe. Niemal pełne trzy tygodnie<br>przedzierali się przez twardy, suchy skrub, kłujący jak kolce cierni.<br>Oprócz głodu i pragnienia zaczęła ich dręczyć niepewność, czy obrany<br>kierunek jest właściwy. Mimo największego wysiłku, na jaki zdobywali<br>się w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa, posuwali się zaledwie od<br>trzech do pięciu kilometrów na dobę, poświęcając na odpoczynek jedynie<br>kilka godzin w czasie upalnego dnia. Konieczność wyrąbywania drogi<br>przez gąszcz wyczerpywała