i kto wie, czy kiedyś ta zaciekłość <br>nie trafi na chwilę naszej słabości lub nieuwagi. Wtedy <br>będziemy zgubieni. Boję się, że wyspa, która jest <br>najbardziej niedosiężną fortecą, nie oprze się <br>pewnego dnia nagim kijom i kamieniom młodych plemion.<br><br>Za plecami Awaru rozległ się stłumiony, chrapliwy śmiech <br>Wanyangeri. Ruszyli, a w ciszy brzmiał jeszcze oddalający <br>się głos mężczyzny.<br><br> 7<br><br>Kraj przepływał niewidzialny wzdłuż szlaku, którym <br>sunęli Awaru i Wanyangeri. Tylko po gwiazdach można <br>było poznać mijanie czasu. Ciemność pełna była <br>plusku i chrobotów drewna trącego o kamień. Awaru <br>leżał w płaskiej łódce, zwiesił dłoń <br>za jej brzeg i palce zanurzył w chłodnym