sobą zrobić. Wchodzić, nie wchodzić, zawrócić, a może przyjść za godzinę. Serce waliło mi jak opętane, a przecież kawy nie piłem. Jeszcze nigdy tak strasznie się nie bałem. Bo tego uczucia nie można inaczej nazwać jak strach. Towarzyszy mu również poczucie bezsilności i zarazem buntu. Nasuwają się pytania - dlaczego ja? co ja tu robię? No i to przeświadczenie, że nie ma możliwości odwrotu. Ta brama to początek tzw. "przerwy w życiorysie" Ta brama, to również początek nowej szkoły życia, początek nauki przetrwania. Ta brama to przede wszystkim koniec własnej indywidualności. Myślę, że ten moment zapamiętam do końca życia. I pewnie każdy, kto kiedyś był