na malarstwie, poezji, rzeźbie", gdy o piątej rano łomocze w nasze drzwi ekipa przeszukaniowa. Manea w swojej odpowiedzi Jüngerowi powstrzymuje się od łatwego sarkazmu i sięga głębiej: "Rzecz [...] nie tylko w tym, co jest ťśmiechu warteŤ, ale także, i przede wszystkim, w grozie, w zniszczeniu ostatnich enklaw powszedniej normalności, w codziennym ryzyku śmierci fizycznej i duchowej [...] Stwierdzenie Jüngera stosuje się tylko do starych i młodych demokracji, w których jednostka wciąż jeszcze ma do dyspozycji możliwość zignorowania, czy przynajmniej zamknięcia w nawiasie, zamętu polityki. Możliwość ta znika jednak, gdy to, co ťśmiechu warteŤ, włada niepodzielnie całym ludzkim życiem, dręczy każdego bez chwili