trzech wybiera z notesu wedle niezmiennego porządku. Najpierw pierwszego z kolei, dziesiątego i dwudziestego, następnym razem drugiego, jedenastego i dwudziestego pierwszego i tak dalej. Ponieważ jest nas tu równo 'trzydziestu, a każdy w notesie pana profesora ma swój numer, więc łatwo było obliczyć, kto i kiedy będzie pytany.<br>Pan profesor cofnął się nagle i patrzył na Cisowskiego jak na czarownika &lt;page nr=15&gt;.<br>- To przecież było najgłębszą tajemnicą! - zakrzyknął gromko.<br>- Z pewnością - mówił Cisowski. - Nie ma jednak na świecie takiej tajemnicy, której by nie można odgadnąć.<br>- Czekaj! Ani słowa więcej... Zaraz sprawdzimy!<br>Wydobył z kieszeni notes, zamknięty siedmioma pieczęciami tajemnicy, i począł go przeglądać