w białym <br>sweterku i włóczkowych buciczkach, jakich Jasio nie miał <br>nawet w zimie. <br><br>Mówiła coś do Adeli. Cichym, trochę nawet jakby drżącym <br>z nieśmiałości głosem, z prośbą. <br><br>Adela była jednak tak wzburzona i wściekła, że nie <br>słyszała niemal jej słów. <br><br>- Czego?! - warknęła chrapliwie. <br><br>Tamta spojrzała na nią z przestrachem i cofnęła <br>się o krok. <br><br>- Czy... czy... mogłabym usiąść przy panience? - powtórzyła <br>jeszcze ciszej. <br><br>Adela wyprostowała się. Zmierzyła ją wzrokiem z góry <br>na dół, od "aeroplanu"* na głowie aż do czubków <br>błyszczących pantofelków. Ironicznie, obelżywie, <br>drwiąco, tak że tamta aż się skuliła pod jej wzrokiem <br>jak pod uderzeniem. <br><br>- Podwórze i ławka są