tarasu i powiedział, że nie pójdą do suszarni, tylko do parku, że zresztą pewnie zaraz nadjedzie matka, bo telefonowała ze Stanisławowa, że będzie około ósmej. <br>- Cieszę się, Hubercie, że widzę cię w pokojowym nastroju, bo będę mogła oszczędzić sobie wszystkiego, co chciałam ci powiedzieć - rzekła Gabi. - A wieczór jest tak cudny, że wolałabym nie prawić kazań na temat przebaczenia. Widzę z radością, że i ty straciłeś ochotę do głupich żartów - zakończyła i przyjaźnie popatrzyła na chłopca. <br>Ale to spojrzenie rozwiało jej ufność. <br>Struchlała. <br>Hubert wyglądał jak naładowany worek, który lada chwila trzaśnie od nadmiaru znajdujących się wewnątrz przedmiotów. Miał minę złowrogą