mocnymi kolorami butla z jakimś ciemnym płynem. Pod ścianą było łóżko dość niechlujne, na którym leżał stary, nie ogolony mężczyzna z czapką barankową na głowie, a przykryty mimo upału zszarzałym kożuchem. Stara pani Burbowa, korzystając z zamieszania wynikłego z przybycia pacjentów, bardzo szybko podbiegła do flachy i zręcznie napełniła szklankę cudotwórczym lekarstwem. Rozszedł się po izbie delikatny i miły zapach spirytusu. Zanim się kto spostrzegł, wychyliła żywo szklaneczkę i chuchnęła z zadowoleniem w szeroki rękaw barchanowego kaftanika.<br>- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus - rzekła Babka.<br>- Na wieki wieków - odpowiedziała za męża trochę nazbyt żywym głosem pani Burbowa. Dziadzia usiadł na zydlu, zmęczony