niż zapłakane wdowy.<br>O przyszłość biura lękałem się z wielu powodów: w miarę upływu czasu malała ilość podań związanych z wojną, za to rosła liczba sklepikarzy z domiarami i grzywnami, bo się za nich zabrała ostro Komisja Specjalna i Ochrona Skarbowa. Otwierano szybko sklepy państwowe i byłem pewien, że z czasem stracimy najlepszych klientów, a dla niepewnej reszty nie warto było wysiadywać godzinami w ciemnym pokoiku. Postanowiłem oszczędzać jak najwięcej z bieżących zarobków. Wiedziałem już, że czeka mnie praca w którymś z biur, i pragnąłem w nią wskoczyć z jak najmniejszym wstrząsem, dokładając jak najdłużej do pensji. Przyznać też muszę, że