mokną ludzie, których od bezpiecznego terenu odgradza trudna i śliska ściana, ta świadomość jest tak dolegliwa, jak może być tylko niepokój, ten specyficzny rozsiany niepokój atakujący wtedy, gdy nie jesteśmy do końca pewni, czy postępujemy słusznie. Nasz wewnętrzny głos szepcze nam do jednego ucha: "Spokojnie. Nie jesteś niańką. Ty masz czekać na wezwanie"; ale w drugim uchu słychać: "A jeśli oni potrzebują twojej pomocy?!" No właśnie. Nie jest łatwo wyjść z suchego i ciepłego pokoiku na deszcz i chłód. Nie jest łatwo nie tyle ze względu na deszcz i chłód, ile raczej z powodów pragmatycznych i psychologicznych. Doświadczenie poucza, że w