cierpnie, że ot, dotkną... i nie będzie czym osłonić się... nie będzie czym serca uchronić. Zgroza. Ale - Marciu - jakież szczęście! Jakie wyzwolenie! Już chciałam zapłakać... Nie! pycha nie pozwala. Znasz moją ulubioną pieśń. Właśnie przecież: "&lt;gap&gt;" Schumanna- zawsze ją w złych godzinach śpiewałam. Więc naciągam prędko bluzkę i mówię: "Czego pan czepia się mnie! &lt;foreign lang="ger"&gt;Ich grolle nicht&lt;/&gt;. Pan postępuje jak szarlatan". A on... On, Marciu, żeby choć skrzywił się albo zasępił! Nic. Siadł z powrotem przy biurku, obserwuje mnie - czasami ojcowie patrzą tak na swoje małe dzieci - z zadumą, z podziwem, z litością... Nareszcie mówi: &lt;gap&gt;<br>Znowu Róża przerwała opowieść. Było już zupełnie ciemno