Stary hulaka po raz pierwszy w życiu myśli o zbliżającej się śmierci i stara się zapewnić przyszłość swojej ostatniej "miłości", aktorce Truskolaskiej. Pisze tedy do syna w Rzymie: "Pod błogosławieństwem zaklinam WaćPana... abyś zechciał mieć względy dla niej po mojej śmierci i płacił jej do śmierci co miesiąc po sto czerwonych złotych. Słodziła mi moją starość i z jej przywiązania do mnie miałem jedyną konsolację..." (Ten list z 1793 roku to jedyny wzruszająco ludzki dokument, jaki pozostał po księciu eks-podkomorzym. Jakie były losy Truskolaskiej po śmierci jej sędziwego kochanka - nie wiem. W każdym razie, na liście późniejszych pensjonariuszów ks. Stanisława