a nie słodkim rekinkiem, tak że Wanda, ubierając się przed zamglonym lustrem świętej pamięci matki mojej, była przekonana, iż usidliła mnie, związała, a ja nie chciałem jej tego przekonania odbierać, no bo niby z jakiej racji? Nie chciałem też, aby Wanda już wychodziła, powiedziałem jej, że powinna zostać, ale ona czesząc się odparła, że teraz musi w samotności przeżyć swoją radość i żebym się o to nie gniewał, bo jutro przyjdzie na pewno, na pewno; powtarzała to tak rytmicznie, że musiała się czesać po raz drugi, wreszcie jednak wyszliśmy pod grzmiące spiżem niebo Oksymoronu, chciałem Wandę odwieźć taksówką do hotelu, jak na