mogła w to wierzyć, że gdzieś tam jest jej cząstka. Ale - nie. Pustka. Wielkie nic. Ziemia i robaki. Nawóz. Ona istnieje tylko w mojej pamięci. <br>Mamusia - dziecko, mała dziewczynka z warkoczykami - trudno to sobie wyobrazić! Potem dziewczyna jak ja - to już łatwiej. Potem - moja mamusia. A potem - nic. <br><br>Jak może człowiek tak zniknąć? <br>Patyk rzucony na wodę. Gdzie on teraz jest? Płynie Wisłą do Gdańska. Do morza. Gdzie jest mamusia? Gdzie jestem ja tamta, szczęśliwa, w trawach, w słońcu, w lesie? <br>Wracam. Znów patrzę na Bibliotekę Krasińskich, tak dobrze mi znaną, tak zrośniętą ze wspomnieniami, bibliotekę przemienioną na jakiś "zakład graficzny", i