pokory wobec siebie samego, pragnienie, aby stać się kim innym, niż się być może, niemożność nasycenia się swoją ograniczonością, niezdolność przyjęcia siebie i zrozumienia, że właśnie w granicach zakreślonych posiada się sens istotny i ważny, choć tak różny w każdym ludzkim istnieniu. Nie wiem, czy istnieje na ziemi choć jeden człowiek wolny od tego tragizmu. Jest on chyba powszechny i istnieć będzie zawsze. Myślę, że człowiek jest zdeterminowany, lecz w tym dopatruję się ludzkiej wolnej woli, że do nas należy treść swojego przeznaczenia odcyfrować, zrozumieć je, przyjąć i wypełnić. Umieć mądrze nieść ciężar swojej ograniczoności i małości, kto wie, czy to