półtorej tony zasilany miał być z baterii słonecznych przy nieprzekraczalnym poborze mocy jedynie około 30 watów. Problem wyszukiwania obiektów oraz stabilizacji satelity przez dłuższe okresy czasu, aż do trzech i pół godzin koniecznych do uzyskania widma z największą dokładnością 2 Ĺ, rozwiązany został za pomocą układu pięciu niewielkich teleskopów, optycznych czujników, które umożliwiały orientowanie satelity w przestrzeni, oraz za pomocą systemu rakietowych silniczków gazowych, dziewięciu giroskopów i wysuniętych z korpusu satelity bomów intercjalnych. Wreszcie część światła skupianego przez główny teleskop wykorzystywana była do sterowania satelitą w niewielkich granicach, aby mógł on śledzić jeden obiekt z drganiem nie przekraczającym jednej sekundy kątowej