po wojnie powstawała na terytorium mowy skażonej, zainfekowanej ideologiczną nowomową władzy, co doskonale opisał Michał Głowiński. W mowie skażonej i nieoczywistej, w której paczyły się i pustoszyły sensy, rozgrywał się - w kilku aktach - gorszący spór o polskość, a jego skutki niszczyły literaturę.<br> W latach czterdziestych i pięćdziesiątych, w okresie wzmożonej czujności ideologicznej, a także później, w roku 1968, była to jednostronna nagonka władzy na ludzi inaczej myślących, odwołujących się do innych porządków wartości, podejrzanych o zakazaną opozycyjność.<br> Natomiast pod koniec lat siedemdziesiątych, gdy powstał niezależny ruch wydawniczy i w pełni została wykorzystana możliwość odpierania pomówień publikowanych w oficjalnej prasie lub głoszonych