wykrusza, przyginając wysuszone łodygi i siejąc nasieniem wybujałego<br>ostu, co niczym śnieżna zawieja niósł się z wiatrem. Daleko za stodołą<br>czerniały w tym złotym morzu czarne wraki spalonych czołgów. Ich lufy<br>sterczały w pogodne niebo.<br> Stojąc za swoją stodołą w butach z cholewami, w kamizelce zrobionej z<br>kraciastego koca, Pawlak czuł się jak biblijny Mojżesz na brzegu Morza<br>Czerwonego: cofnąć się nie mógł, a jak tu ruszyć przed siebie i<br>postawić stopę na ziemi, w którą dotąd wsiąkał cudzy pot? Niby to<br>wszystko jego, a on tak się czuł, jak kiedy szedł o zmroku na jabłka do<br>sadu księdza Paralaty. Czy