Sam też udawałem, że nie dostrzegam Liliany. Ta zdążyła mi tylko szepnąć: "Miałeś z mojego powodu przykrości, Jasiu?" Rzuciłem jej tak lodowate spojrzenie, że nie mogła żywić nadziei na dalszą pociechę. W pokoju Zdzisio wyciągnął butelkę koniaku Ararat, żeby opić sprawę. Odrzucało mnie od alkoholu, ale nie mogłem odmówić, choć czułem się oszustem: chciałem pogłębić przyjaźń ze Zdzisiem nie dlatego, żeby mu pomóc u ojca Renaty, ale po to, by on mi pomógł, gdy się kiedyś doń zwrócę. Pod wpływem paru kieliszków uciszyłem wyrzuty sumienia i nabrałem swady: podczas gdy on opowiadał o swych sukcesach i przygodach dyrektorskich, ja dyskretnie podkreślałem