jak przełknął ślinę. Na przeczący ruch głową, zamruczał: "Przepraszam myślałem... chleb przecież jeszcze przynoszą". Wrzucił kuglarskim gestem lupę w oczodół i zgarbił się nad robotą. Obejmował swoim wielkim ciałem maleńki światek zegarmistrzowskiego warsztatu.<br>Z pawlacza w rogu kuchennej izby dochodził monotonny głos ni to śpiewu, ni deklamacji. Wychyliła się ruda czupryna, zakrywająca zmrużone oczy. Mężczyzna powiedział po żydowsku: "Obry... co tutaj robi obcy?" A potem zakołysał gwałtownie głową i krzyknął wysokim, przechodzącym w bolesny jęk głosem: "Oj, Żydzi... Żydzi..." Dawid uspokoił go kilkoma słowami, wypowiedzianymi tonem stanowczym. Głowa zniknęła, a po chwili znów począł się sączyć półgłos modlitewnych zaśpiewów.<br>Pod pawlaczem