okna i wyjrzałem na dwór. Widać było tylko szary mur sąsiedniej kamienicy i światła sygnalizacyjne na skrzyżowaniu Grzybowskiej i Żelaznej. Po wpadce z "Doktorem motorniczym" pracowałem teraz tylko w nocnych dziennikach radiowych i często mi się zdarzało wracać między trzecią a czwartą rano do domu. Służbowy samochód, rozwożący całą naszą czwórkę nocnych redaktorów zatrzymywał się przed tymi światłami i szedłem potem na piechotę od Żelaznej na Waliców "od tyłu" sam, zazwyczaj nie spotykając żywej duszy. Zresztą nie bałem się - immunitet, jakim w "szemranej" dzielnicy cieszyła się nasza gospodyni pani Haneczka rozciągał się na mnie i nigdy mnie nikt nie zaczepił. Chodziłem