o podobno jeszcze większych rozmiarach.<br>Zęby w tej linii rozwojowej dinozaurów podlegały raczej uproszczeniu, przyjmując w końcu patykowaty pokrój. Były całkiem nieprzystosowane do rozdrabniania roślinnego pokarmu (ryc. 14.10). Zastanawiającym aspektem ewolucji ich czaszki było stopniowe przesuwanie się nozdrzy pomiędzy oczy, zjawisko typowe przecież dla licznych, wcześniej już wyliczanych, wodnych czworonogów. Skostnienia ścięgien łączących wyrostki ogona (znane np. u gobijskiej Opisthocoelicaudia; ryc. 14.11A, D) uniemożliwiały, przynajmniej niektórym zauropodom poruszanie nim w pionie. Musiał stale zajmować położenie horyzontalne. Kolejną szczególną cechą zauropodów jest rozwijające się stopniowo w trakcie ewolucji rozwidlenie wyrostków ościstych kręgów szyjnych. Oznacza to, że po bokach szyi biegły