gdy krawiec wrócił do domu.<br>Przybył a raczej przyfrunął, popędzany przez wiatr potężny i coraz silniej huczący. Abraham furtkę za sobą zamknął uważnie, miał bowiem takie przyzwyczajenie, i obejrzał się tchórzliwie, trochę tajemniczy w swej bezgranicznej brzydocie. Spozierał na wszystkie strony, jak gdyby ktoś czaił się na niego, nieżyczliwy i czyhający. W niebo patrzył również lękłiwie, jakby i tam chował się jakiś wróg.<br>- Boruch! - zawołał na chłopca - czemu ty płaczesz?<br>- On mnie znowu bił - skłamała Anielka.<br>Boruch miał twarz zmienioną, spłakaną. Coś zaczął bełkotać o jakiejś pani w oknie. Tym opowiadaniem krawiec był bardzo wzruszony. Ciekawość wprost przelewała się przez niego