z "metafizycznym pępkiem istnienia" (chyba Plotyn!). Bremond ślicznie, choć mgliście i zwodniczo, broni "poezji czystej" jako objawu mistycznego, pokrewnego do modlitwy. U nas St. Ign. Witkiewicz buduje teorię sztuki, jako "odczucia Dziwności Istnienia, wywodzi jej źródło" z nienasycenia metafizycznego. Nie mnóżmy na razie przykładów. Widać już u nich tę wspólną dążność do wyzwolenia się z ram, jakie nakłada tak pomiatany zdrowy rozsądek, tę pogoń za tajemniczym rdzeniem ludzkiej istoty, który jest niepoznawalny i obcy świadomości. Do czego zmierzam. Zmierzam do ujęcia mentalności religijnego laika, która wyraża się w tych prądach artystycznych. Nacechowana jest ona poszukiwaniem namiastki, poszukiwaniem ujęcia dla potrzeb, których