człowieku niczego nie uszanuje. O sobie tylko każden myśli.<br>- Co też Rozalia opowiada? - zgorszyła się pani Alicja. - Jak można tak mówić?<br>- O właśnie, mówić! A robić można? Pani Alicja bezradnie załamała ręce.<br>- Jezus Maria, jaka też Rozalia jest... Słowa nie można powiedzieć.<br>- Jaka jestem, taka jestem - ucięła stara.<br>Pani Alicja dała za wygraną. Pomyślała, że powinna z kuchni wyjść, lecz nie mogła się na to zdecydować. Przysunęła sobie stołek, usiadła i naraz całkiem się wśród swoich porwanych myśli zagubiła. Rozalia wycierała tymczasem talerze. Wytarte, już bez hałasu odstawiała na bok. Mimo głośnego świergotu wróbli za oknem, kapanie zlewu wyraźnie było słychać. Kossecka z