przeciwnikom. Pierwszym są mechanizmy recepcji wierszy Herberta (a szerzej - literatury w PRL), które - czasem bardzo dyskretnie - deformują każdy sąd, interpretację czy pomysł krytycznoliteracki. Drugim jest teza, że uniwersalne sensy tej poezji nie są związane z historycznym konkretem życia w PRL (o co niegdyś oskarżał Herberta Julian Kornhauser). Niezwerbalizowaną myśl Barańczaka dałoby się zapewne tak przedstawić: luki i pomyłki w interpretacjach poezji Herberta wynikały m.in. z przemilczenia faktu, że poezja była ODPOWIEDZIĄ na fizyczną i duchową przemoc nad okupowanym społeczeństwem. Myśl tę sformułował bodaj po raz pierwszy Adam Michnik ("Krytyka"1981 nr 8), któremu - co warto tu odnotować - książka Barańczaka jest