nabierze lepszych znaczeń. <br>Jakoż zabrzmiały niebawem skrzypce, altówki i wiole, mające wyrazić urok nadmorskiego ogrodu, niecierpliwość Pinkertona, pokorę pani Butterfly, kapryśne odmiany losu. Skoro pierwsze dźwięki tej włoskiej Japonii wypłynęły ze sceny, Róża westchnęła i przymknęła oczy. Władyś mógł spocząć. Goro rozpoczął błazeńskie służalstwo, baryton wniósł między magnolie elegancję urzędową dandysa, niskim, ciepłym głosem zaśpiewała powitalny komplement Suzuki. Świergot dziewcząt, canzona marynarza i gdzieś z dala, z dala, za wzgórzem wysoka fraza najradośniejszej motylej nadziei - szerzył się w teatrze brzask miłości uwieńczonej śmiercią. Władyś znał dobrze tę operę i nie lubił jej tragicznego końca. Od pierwszej sceny opancerzał się przeciw &lt;page nr=55&gt; smutkowi