było natomiast wybitnych tadżyckich przywódców. Od upadku imperium Samanidów w trzynastym stuleciu Tadżykom już nigdy nie udało się wykreślić granic własnego państwa. Służyli obcym szachom, chanom i emirom, budowali potęgę ich imperiów. Granice chyba nie miały dla nich znaczenia. Byli wszak wszędzie, rozrzuceni na olbrzymich obszarach, od pustyń między Amu-darią i Syr-darią po łańcuchy górskie Pamiru, Hindukuszu i chińskiego Turkiestanu. Zdawali się też nie przywiązywać znaczenia do faktu, iż w państwach, które zamieszkiwali, rządzili obcy: Pasztunowie, Uzbecy. Brak dostępu do władzy politycznej rekompensowali sobie wykształceniem. Zakochani w sztuce i nauce, i tak mieli najwięcej do powiedzenia w stolicach i