swojej wyprawy do granic obłędu...<br> Teraz pluszcze zimna woda, aż mi palce kostnieją.<br> I myślę, że chwytając za ów przycisk z kutego żelaza widać<br>chciałem odciąć sobie ostatnią szansę powrotu...<br> Dziś dobrze wiem - dlaczego!<br> Dziś jest bardzo piękny dzień, bardzo dużo słońca.<br> I bardzo ciężko pomyśleć, że znów będę musiał dawać sobie radę ze<br>światem.<br> Nie umiałem tego, rzecz oczywista, ale chyba, żeby to umieć, nie<br>wystarczy ani inteligencja, ani spryt, ani przystosowanie.<br> Trzeba jak najwięcej znać siebie - czyżby to nie był bezwzględny<br>warunek?<br> I odwaga - jako wiedza o tym, czego należy się bać...<br> Chodzi o przycisk, przycisk na moim biurku!<br> Jakże tu