w Izbie Wyższej każdy stan miał równą liczbę przedstawicieli. Natomiast w Izbie Niższej - proporcjonalnie do liczby ludności. Spierano się, czy do tej liczby należy wliczać niewolników. Stany północne nalegały, aby uwzględniać niewolników przy płaceniu podatków, nie zaś przy określaniu stopnia reprezentacji do Kongresu. Południowe stany miały koncepcję odwrotną. Po dłuższych debatach uzgodniono wreszcie, że 3/5 niewolników uwzględni się zarówno w sprawach podatkowych, jak i reprezentacji w Kongresie. Sporną kwestią były również zasady regulowania przez rząd działalności handlowej.<br>Plan Wirginii, choć przedstawiony przez Randolpha, opracowany został w znacznej części przez Madisona. Jeżeli zaś chodzi o kompromisową formułę, żeby 5 niewolników odpowiadało