Początek lat 90. przyniósł w polskim kinie falę produkcji wyzwolonych, lecz także wyzbytych treści. Stąd wzięła się popularność takich artystów, jak Pasikowski czy Machulski. <name type="person">Lubaszenko</> z aktora grającego w kinie ambitnym zamienił się w akordowego wyrobnika. Obok Bogusława Lindy stał się etatowym aktorem Władysława Pasikowskiego. Zagrał tytułową rolę w jego debiucie <name type="tit">"Kroll"</>. Potem przyszły <name type="tit">"Psy"</>, <name type="tit">"Słodko-Gorzki"</> i <name type="tit">"Demony wojny wg Goi"</>. W nowym kinie polskim przestało być istotne, czy jesteś dobrym aktorem. Zaczęły liczyć się teksty, które wejdą do języka młodzieżowego i pseudowyraziste postacie. Twórcy polskiego kina postkomunistycznego stworzyli specyficzną elitę, do której ochoczo przyłączył się Lubaszenko. Jest taka scena