muzyki. Paradoksalnie to najlepszy czas na ich wizytę. Trzydziestoletni dorobek buszujących w gąszczu medialnych ikon artystów dowodzi, że popkulturowy plastik może być tworzywem do powtórnego wykorzystania i to niekoniecznie zgodnie z intencjami jego producentów. <br>&lt;au&gt;Wojciech Kozielski&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="news"&gt;&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;JOE STRUMMER <br>AND THE MESCALEROS&lt;/&gt; <br>Drugi album &lt;name type="person"&gt;Strummera&lt;/&gt; przynosi muzykę bardziej zwartą stylistycznie od debiutu. Całość płyty &lt;name type="org"&gt;Global A Go-Go&lt;/&gt; utrzymana jest w tonacji folkrockowej. Zamyka ją siedemnastominutowa suita "&lt;name type="tit"&gt;The Minstrel Boy&lt;/&gt;" oparta na staroceltyckim motywie. Pomimo długości albumu - ponad siedemdziesiąt minut - słucha się go bez znużenia. Obserwujemy jak w &lt;name type="person"&gt;Strummerze&lt;/&gt;, po latach milczenia, powoli budzą się siły twórcze. Kompozycje są bardziej wyszukane i