rynien (ryc. 25). W Europie południowa granica zasięgu rynien pokrywa się w dużym stopniu z zasięgiem zlodowacenia bałtyckiego, a przedłużenie kierunków osi rynien wskazuje na azymuty przemieszczania się mas lodowych. Największe gęstości rynien występują w strefach moren czołowych (do ponad 20 km/100 km&lt;hi rend="upper"&gt;2&lt;/&gt;) i na obszarach pokrytych przez moreny denne. Z uwagi na zarys linii brzegowej jeziora rynnowe można podzielić na proste, np. Jezioro Lutomskie, i złożone, np. Jezioro Strykowskie, oraz wielorynnowe, którego przykładem może być jezioro Gopło (ryc. 26).<br><br>&lt;tit&gt;Jeziora zatamowane przez moreny i aluwia&lt;/&gt;<br><br>Typ 15. Jeziora podparte przez moreny czołowe i recesyjne. W tym przypadku można wydzielić