powieści Rushdiego mamy prawo zapytać, co ono robi w jego książce. Ponieważ w sprawach literackich jestem podobnym do powieściowego Salmana nieufnym cwaniakiem, sformułuję' mój domysł - zdając sobie sprawę z jego nietaktowności - następująco: jest to jeszcze jedna cegiełka do stawianego przez Rushdiego sobie samemu jako autorowi pomniczka, którego rytą w spiżu dewizą zdaje się być <foreign>"Le dernier cri"</>. To, że cegiełka ta jest niewspółmierna z innymi i psuje całość kompozycji, jest charakterystyczne i podkreśla inne słabości książki. Wynikają one stąd, że ideą przewodnią zdaje się w niej być nie tyle autentyczna synteza przemyśleń, ile chęć wyprodukowania utworu pod każdym względem "jak trzeba