okazuje się jednoznaczne ze sprowadzeniem wieloistnego do jednorodnego, z zastąpieniem wielości jednością.<br>Można oczywiście powiedzieć, że to tłumienie wieloistności (i ruchu) na rzecz pewnej stabilności i uporządkowania pojawia się w pierwszym okresie twórczości, że "późny" Białoszewski jest pod tym względem mniej ostrożny niż Białoszewski "wczesny", że poeta coraz bardziej ulega dialektycznej pokusie "skupiania się przez rozpraszanie".<br>Ku temu wnioskowi skłania się, jak można sądzić, Sobolewska. Analizując napisany w roku 1975 wiersz Za rozproszeniem (z cyklu O) badaczka mówi o rozdrabnianiu się podmiotu w świecie i jego jednoczesnej, jakby niesprzecznej z tym procesem, autokoncentracji. Przyjrzyjmy się temu utworowi:<br>&lt;gap&gt;<br>Zgadzam się z Sobolewską