musiał się wydawać niezwykle "skrajny". Mnóstwo ludzi poszukiwało wtedy inności, by zrozumieć siebie. Czytano dzieła psychiatrów, zwłaszcza Antoniego Kępińskiego, przyjmując, że obłęd stanowi część codzienności. A jednak ten tytuł i wtedy wydawał się dekadencki i "podejrzanie" związany z secesją, modernizmem, podczas gdy główny trakt literatury przebiegał gdzie indziej.<br> Całość tego "dialogicznego poematu" (złożonego z 32 wierszy, części) to utwór erotyczny napisany wspólnie przez kobietę i mężczyznę.<br> Poszczególnych ich głosów nie sposób tu odróżnić. Całość podporządkowana jest w końcu mitowi Androgyne, w którym mają się przejrzeć i spotkać pierwiastek żeński i męski. Ta podroż w głąb siebie i dialog miałyby więc odkryć