matki, opozycyjnej poetki Barbary Sadowskiej. To oni są głównymi ofiarami historii, biorącymi na siebie jej ciężar; to o tej ofierze trzeba świadczyć. I jest to powieść pisana z myślą o odległej, przynajmniej o dwadzieścia lat, przyszłości; jej wyobrażony czytelnik ma się dopiero narodzić.<br> I tu więc pojawia się problematyka pisania dla pamięci, a doniosłość tego odkrycia poświadczona zostaje zakończeniem powieści, w którym pojawia się, i zostaje wkrótce rozwiązana, zagadka zaginięcia jednego ze zdjęć (na rzymskiej wystawie fotografii prezentowanych przez narratorkę), chyba najbardziej neutralnego politycznie, bo przedstawiającego tylko okna wraz z zewnętrzną ścianą kamienicy. Nie zostało ono ukradzione przez agenta bezpieki, który mógł