pisze Sadzik o swoim Hiobie. To samo mógłby napisać Camus o swoim Syzyfie. Obaj, Hiob i Syzyf, przyjmują cierpienie. Ale gdy jeden pozostaje w cierpieniu wierny Bogu Sprawiedliwemu, drugi nazwałby zapewne takiego Boga Absurdalnym.<br>Po Księgę Hioba sięga się w momentach depresji, a raczej smutku w ciągłym opadaniu spragnionego dotknięcia dna i odbicia się wzwyż. Znajduję zapis o niej w moim dzienniku pod datą 3 listopada 1973: &lt;q&gt;"Bóg potraktował Hioba jak winnego; uwalniając go od winy, i w dwójnasób obsypując darami za przebycie ciężkiej próby, proklamuje zasadę niewinności zawsze problematycznej i zawsze warunkowej. istotne jest to: w swej wszechwiedzy Bóg nie