z nosa. Czapa. Przemoczony do suchej nitki, trzymał w rękach poły płaszcza, który zwisał ciężko niczym trup iluzji. Nic więcej. Rzucił go ze wstrętem.<br>- Szkoda. Jak się wysuszy, będzie można chodzić - usłyszał i machinalnie zwrócił się w stronę, z której dobiegł głos.<br>Na ławce obok siedział mężczyzna. Głowa odchylona lekko do tyłu, noga na nogę założona, palce, za bardzo białe, w kolorze mąki prawie, bębniące po listwie ławki. Zaczęli się sobie przypatrywać. Na oko dwadzieścia sześć, dwadzieścia siedem lat. Koleś sprawiał wrażenie pewnego siebie, rozwalił się na tej ławce, jakby siedział na zalanym słońcem tarasie w ekskluzywnym kurorcie, a nie w ulewie